Osobowości Politechniki Krakowskiej

Prof. dr hab. Feliks Barański (1915-2006). Absolwent Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Magisterium uzyskał u Stefana Banacha i Hugona Steinhausa – twórców słynnej na cały świat Lwowskiej Szkoły Matematycznej. W 1944 roku był asystentem u Stefana Banacha w Katedrze Mechaniki Teoretycznej Politechniki we Lwowie. Po wojnie zamieszkał w Krakowie. Doktorat uzyskał pod kierunkiem Władysława Orlicza wybitnego przedstawiciela Lwowskiej Szkoły Matematycznej i twórcy m. in. przestrzeni Orlicza. Obrona odbyła się (1958 r.) w PK. Habilitację uzyskał (1963 r.) w UAM w Poznaniu. Rok później uzyskał tytuł docenta, a tytuł profesora uzyskał w 1972 roku. Jest autorem blisko 90 prac naukowych z zakresu równań różniczkowych zwyczajnych i cząstkowych. Znaczenie jego prac polega na tym, że często uzyskiwał efektywne (jawne) rozwiązania rozważanych zagadnień granicznych, co ma istotne znaczenie dla zastosowań jego wyników również w technice. Wieloletni wicedyrektor i dyrektor Instytutu Matematyki Politechniki Krakowskiej.

Prof. PK dr hab. Irena Łojczyk-Królikiewicz (1922-2019). Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest autorką około 30 wybitnych publikacji w zakresie równań i nierówności różniczkowych głównie cząstkowych typu eliptycznego i parabolicznego. Magisterium uzyskała (1949 r.) w UJ pod kierunkiem Franciszka Leji. Doktorat uzyskała (1960 r.) w UJ pod kierunkiem Mirosława Krzyżańskiego, a habilitację (1968 r.) w PW przy poparciu Jacka Szarskiego. Po habilitacji została docentem, a w 1991 roku profesorem PK. Na uwagę zasługuje wprowadzona przez nią metoda funkcji stosownych (appropriate functions), których znaczenie polega na tym, że przy dodatkowych założeniach pozwalają na efektywną konstrukcję dwóch ciągów monotonicznych jednostajnie zbieżnych, dających w granicy jednoznaczne rozwiązanie równania różniczkowego.

Prof. dr hab. Mirosław Krzyżański (1907-1965). Absolwent Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Wybitny matematyk światowej sławy specjalista z zakresu równań różniczkowych cząstkowych rzędu drugiego typu hiperbolicznego, eliptycznego i parabolicznego. Autor monumentalnej dwutomowej monografii naukowej pt. Równania różniczkowe cząstkowe rzędu drugiego (Warszawa 1957-1962. Zdaniem Jacka Szarskiego (wybitnego przedstawiciela Krakowskiej Szkoły Równań Różniczkowych) monografia Krzyżańskiego nie ma sobie równej w światowej literaturze matematycznej. Monografia ta jest rozszerzeniem dwutomowego skryptu pt. Równania liniowe o pochodnych cząstkowych drugiego rzędu, cz.I oraz Równania liniowe o pochodnych cząstkowych drugiego rzędu, cz.II. Ponadto opublikował około 40 wybitnych publikacji, których wyniki w dużej części na stałe weszły do literatury światowej. Magisterium uzyskał (1931 r.) a doktorat (1934 r.) w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Habilitację uzyskał (1948 r.) w Uniwersytecie Jagiellońskim. Tytuł profesora uzyskał w 1949 roku, a w 1954 tytuł profesora zwyczajnego.

Dr nauk fizycznych Jadwiga Halaunbrenner, prof. nadzw. (1904 – 1989), zajmowała się m.in. fizyką polimerów i sprężystością własności ciał stałych oraz dr nauk matematyczno-fizycznych Michał Halaunbrenner, prof. nadzw. (1901 – 1976), prowadził działalność naukową w dziedzinie tribologii. Absolwenci Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Od samego początku, czyli od 1945 roku byli związani z Uczelnią, najpierw z Wydziałami Politechnicznymi przy AGH, później z samodzielną Politechniką Krakowską. Dzięki ich aktywnej pracy, pracując nad unowocześnianiem laboratoriów, doprowadzili Katedrę i późniejszy Instytut Fizyki do poziomu najlepiej wyposażonego instytutu wśród politechnik w Polsce. Bodźcem do ciągłego poszukiwania nowoczesnych rozwiązań były ich liczne kontakty międzynarodowe. Postawili nauczanie fizyki na Politechnice Krakowskiej na europejskim poziomie. Publikowali liczne skrypty i podręczniki naukowe dla studentów Politechniki.

Prof. dr hab. inż. Jan Rączka (1922 – 2004). Absolwent Akademii Górniczo-Hutniczej, specjalizujący się w dziedzinie inżynierii materiałowej i metalurgii. Osiągnięcia profesora związane były z pracami naukowo-badawczymi dotyczącymi całokształtu zagadnień żeliwa, szczególnie należy zwrócić uwagę na jego pracę nad współczesnymi procesami technologicznymi stosowanymi w odlewnictwie. Oprócz pracy naukowej, na uwagę zasługują dokonania na tle pracy dydaktycznej i współpracy z przemysłem. Współpracował z licznymi międzynarodowymi komisjami, w których przedstawiał swoje badania nad żeliwem. Pełnił wiele funkcji reprezentacyjnych, m.in. jako sekretarz a później przewodniczący Komisji Metalurgiczno-Odlewnicza PAN. Był związany z Politechniką Krakowską od 1975 roku. Obejmował stanowiska kierownika Zakładu Technologii Metali (1976-1979), a także kierownika Zespołu Odlewnictwa w Instytucie Materiałoznawstwa i Technologii Metali (1979-1993). Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1971r., a nominacje profesora zwyczajnego w 1985r.

Doc. dr inż. Konrad Fiałkowski (1928 -2017), absolwent Akademii Górniczo-Hutniczej. Prowadził badania z dziedziny obróbki cieplnej i cieplno-chemicznej, gdzie opracował kilka patentów, a także badania metaloznawcze nad zjawiskiem pełzania w stali na rury kotłowe. Realizował wiele prac dyplomowych wdrożeniowych z zakresu obróbki cieplnej stali. Prace na Politechnice Krakowskiej rozpoczął w 1957 r. najpierw jako adiunkt. W późniejszym czasie pełnił wiele funkcji kierowniczych i organizacyjnych. Kierował Zakładem Obróbki Cieplnej (1974-1993) oraz pełnił funkcję kierownika Instytutu Materiałoznawstwa i Technologii Metali (1976-1978). Sprawował również wieloletnią funkcję prodziekana Wydziału Mechanicznego Politechniki Krakowskiej, w różnych kadencjach od 1969r. aż do 1990r, a także członka Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich i Polskiego Towarzystwa Matematycznego.

Prof. dr hab. inż. Bolesław Kordas 1933 – 1981. Absolwent Politechniki Krakowskiej, studia ukończył w 1956 r. Stopień doktora uzyskał w 1961, a habilitację w 1966 r. Nominację profesorską przyznano mu w 1974 r. Specjalista z zakresu hydrauliki i hydromechaniki. Zajmował się zagadnieniami na temat dynamiki wód powierzchniowych i podziemnych oraz zarządzania zasobami wodnymi. Rozwinął badania i realizację wieloletnich projektów studialnych dla kształtowania gospodarki wodnej w dorzeczu Górnej Wisły. Inicjator i realizator nadania w roku 1976 Politechnice Krakowskiej imienia Tadeusza Kościuszki. Pracę na Uczelni rozpoczął w 1956 r. W latach 1963-1981, pracował na stanowiskach kierowniczych PK, m.in. kierował Zakładem Hydrauliki i Hydromechaniki, był dyrektorem Instytutu Inżynierii i Gospodarki Wodnej. W latach 1975–1981 pełnił funkcję rektora Politechniki Krakowskiej. Członek Polskiej Akademii Nauk. Określany opiekunem młodej kadry naukowej, a także Mecenasem dzieł sztuki. Podczas swojej kadencji rektorskiej, w ramach obchodów 30 – lecia PK, zakupił dla uczelni 30 prac cenionych artystów oraz spowodował utworzenie nowoczesnego działu poligrafii Politechniki Krakowskiej.

Prof. dr hab. inż. Franciszek Młynarski 1923 – 2015. Absolwent Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczo-Hutniczej (1951). Stopień doktora uzyskał w 1963 r. a habilitację pięć lat później. Tytuł profesora został mu nadany w 1976r. Specjalista z zakresu mechaniki stosowanej. Zajmował się zagadnieniami budowy i eksploatacji urządzeń energetycznych, trwałości i pewności urządzeń kotłowych, kotłowych stali żaroodpornych i gospodarki cieplnej. Publikował w czasopismach technicznych polskich i zagranicznych. Wielokrotnie nagradzany za prace naukową. Współpracował z przemysłem tworząc liczne prace naukowo-badawcze. Aktywnie działał w społeczności akademickiej. Pracował na Politechnice Krakowskiej w latach 1950-1998, w tym pełnił wiele funkcji kierowniczych m.in. prodziekana Wydziału Mechanicznego i kierownika Katedry Techniki Cieplnej. Członek wielu komisji technicznych, w tym Komisji Mechaniki stosowanej PAN.

Prof. dr hab. inż. Artur Wieczysty 1929 – 2001. Absolwent Politechniki Krakowskiej, którą ukończył w 1955 r. Stopień doktora uzyskał w 1961 r. a habilitację w roku 1968. Specjalista z zakresu wód podziemnych i ich ujęć. Brał udział w projektowaniu systemów odwadniających związanych z kaskadą stopni piętrzących na górnej Wiśle oraz barier odwadniających Kraków i jego zabytkowe budowle. Na Politechnice Krakowskiej pracował w latach 1954-2002. Położył ogromne zasługi dla rozwoju i ukształtowania obecnej pozycji Wydziału, a dzięki jego wiedzy i umiejętności znajdywania oryginalnych rozwiązań, stał się szanowanym autorytetem w polskiej Inżynierii Środowiska. Pełnił wiele funkcji kierowniczych na PK, w latach 1965-1996. Doktor honoris causa Politechniki Krakowskiej, członek Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych. Oprócz pracy naukowej jego drugą pasją był taniec. W 1958r. otrzymał tytuł pierwszego mistrza Polski w Turnieju Tańca Towarzyskiego.

Prof. dr hab. inż. Romuald Rosłoński 1880 – 1956. Studia ukończył w 1904 roku, na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej, a rok przed ich ukończeniem podjął pracę w Katedrze Budownictwa Wodnego. W 1906 roku otrzymał stypendium w Columbia University, dzięki czemu podjął pracę przy budowie kolei podziemnej w Brooklynie oraz Centralnego Wodociągu w Nowym Jorku. Stopień doktora uzyskał w 1909 roku, a habilitację w 1925 na macierzystej uczelni. Nominacje profesorską otrzymał w r. 1937. Specjalizował się w rozwiązaniach hydrotechnicznych. Opracował m.in. systemy zaopatrzenia w wodę Zagłębia Śląsko-Dąbrowskiego oraz Łodzi, kanalizacji Warszawy i Przemyśla. Pracował nad geologicznymi rozwiązaniami związanymi z budową zbiorników wodnych w całym kraju. Pracę na Politechnice Krakowskiej pełnił w latach 1945-1956. Był kierownikiem Katedry Budownictwa Wodnego na Wydziałach Politechnicznych Akademii Górniczej. Na Politechnice kierował Katedrą Budowy Zapór i Siłowni Wodnych. W dorobku naukowym profesora znajdują się liczne publikacje oraz ważne projekty hydrotechniczne, które zajmują trwałą pozycję w nauce i technice polskiej.

Prof. dr inż. Stanisław Andruszewicz (1904 – 1999). Absolwent Politechniki Gdańskiej, którą ukończył w 1927r. Kontynuując karierę naukową stopień doktora otrzymał w 1933r. a profesora 1949r. Autor licznych publikacji z zakresu budowy mostów i ich obliczeń. Realizator wielu projektów w całym kraju, w skład których wchodziły konstrukcje żelbetonowe gmachów, wiaduktów kolejowych i drogowych oraz mostów. Na szczególną uwagę zasługują gramy w woj. śląskim czy mosty żelbetonowe w Gdyni. Ponadto wyróżnić można most przechodzący przez Wierzycę pod Stargardem, zbiornik wodny w Maczkach, wzmocnienie mostu kolejowego przechodzącego przez Wisłę w Toruniu. Zaprojektował 11 mostów drewnianych i 12 żelbetonowych drogowych w samym rejonie Krakowa. Jeden z pierwszych kierowników Katedry Budowy Mostów i Tuneli przy ówczesnych Wydziałach Politechnicznych Akademii Górniczo-Hutniczej. Po reorganizacji uczelni kierował Zakładem Budowy Mostów i Tuneli. Pracę na Politechnice Krakowskiej prowadził od 1945r. do 1974r. Członek Komisji Nauk Technicznych PAN w Krakowie. Określany nestorem polskiego mostownictwa.

Prof. dr inż. Bronisław Kopyciński (1907 – 2004). W 1932 r. ukończył Politechnikę Lwowską. Stopień doktora uzyskał w 1949r., a nominacja profesorska została mu przyznana w 1954r. Specjalizował się w budownictwie. Projekty, które zrealizował to m.in. konstrukcja stalowa 19. piętrowego wieżowca w Łodzi o kubaturze 160 000 m3. Wykonywał również ekspertyzy zabytkowych budowli Krakowa, takich jak Sukiennic, Wieży Ratuszowej, rady Miasta Krakowa. Sformułował zasadę ścisłej współpracy uczelni technicznej z przemysłem, wypracowując nowe formy tej aktywności. Z jego udziałem utworzono Zespół Gospodarstw Pomocniczych PK. W 1964r. powołał Instytut Budownictwa, który działał na prawach wydziału. Współtwórca tzw. Krakowskiej Szkoły Betonu. Propagował pogląd, że dla nauczyciela akademickiego ogromne znaczenie obok pracy dydaktycznej ma działalność naukowo-badawcza. Dzięki Jego staraniom reaktywowano w 1957r. Czasopismo Techniczne. Pełnił wiele funkcji kierowniczych. Prace na Politechnice Krakowskiej prowadził w latach 1945-1978, w tym obejmował urząd Rektora Politechniki Krakowskiej w latach 1956-1965.

Prof. dr inż. Kazimierz Sokalski (1909 – 1968). Ukończył Politechnikę Lwowską w 1934r. W 1958r. uzyskał stopień doktora, a nominację profesorską przyznano mu w 1962r. Specjalista w dziedzinie rozwoju sieci drogowej oraz wprowadzania nowych technologii. Realizator wielu projektów polskich dróg, kolei, kamieniołomów i mostów. Praca jaką prowadził w latach powojennych przyczyniła się w ogromnym znaczeniu do rozbudowy zniszczonego wojną kraju . Organizator pierwszego w Polsce laboratorium badawczego przy zarządzie dróg (1938r.). Aktywny członek społeczności akademickiej. Pracę na Politechnice Krakowskiej rozpoczął w 1956r. i pełnił ją aż 1968r. W czasie jego kadencji opracowano 10 letni plan rozwoju nauki, kształcenia i bazy materialnej Uczelni. Pełnił funkcję dziekana Wydziału Budownictwa Lądowego, a dzięki jego pracy i zaangażowaniu Wydział ten stał się wysoko notowany wśród najlepszych w Polsce. Ponadto prof. Sokalski jest inicjatorem powstania Wydziału Chemicznego Politechniki Krakowskiej oraz pełnił funkcję Rektora Politechniki Krakowskiej w latach 1965–1968.

Prof. dr inż. Władysław Muszyński (1920 – 2005). Absolwent Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczej w 1946 r. Studia doktoranckie ukończył w 1957r., a stopień profesora otrzymał w 1966r. Specjalista w dziedzinie inżynierii budownictwa. Zajmował się przede wszystkim konstrukcjami betonowymi, technologiami betonu, ochroną budowli przed korozją, wzmacnianiem i rekonstrukcją obiektów budowlanych i inżynierskich. Ponadto jego praca dotyczyła tematów związanych z problemami w odnowie staromiejskich zespołów zabytkowych, a przygotowane na ten tematy publikacje stały się jednym z filarów tzw. krakowskiej szkoły technologii betonu. Aktywny członek społeczności akademickiej. Prace na Politechnice Krakowskiej rozpoczął w 1945r. i prowadził ją aż do 2005r., gdzie przez ok. 35 lat zajmował kierownicze stanowiska prodziekana, dziekana i kierownika zakładów, katedr i instytutów. Założyciel i pierwszy prezes Stowarzyszenia Wychowanków Politechniki Krakowskiej. Dwukrotny Rektor Politechniki Krakowskiej w latach 1972–1975 i 1987–1990.

Prof. dr hab. inż. Roman Ciesielski (1924 – 2004). Absolwent Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczej, które ukończył w 1948 r. Stopień doktora został mu przyznany w 1958. Habilitację uzyskał 1961, a profesora 1963r . Specjalista w zakresie inżynierii budownictwa. Zajmował się mechaniką konstrukcji inżynierskich, dynamiką budowli wieżowych i mostów, awarią konstrukcji oraz inżynierią antysejsmiczną. Jednym z ważniejszych obszarów w jego życiu oprócz nauki był sport. W latach 1948–1949 był Reprezentantem Polski w koszykówce. Pełnił wiele funkcji kierowniczych. Wyróżnić można pracę, począwszy od stanowiska dziekana Wydziału Budownictwa Lądowego (1955) do stanowiska Rektora Politechniki Krakowskiej (w latach 1981–1982), w tym obejmując również funkcję dyrektora Instytutu Mechaniki Budowli (1982-1995). Senator Rzeczypospolitej Polskiej. Pracował na Politechnice Krakowskiej przez niespełna 56 lat. Był członkiem rzeczywistym PAN, członkiem PAU, przewodniczącym Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Prof. dr hab. inż. Michał Życzkowski (1930 – 2006). Absolwent Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczo-Hutniczej (1954r.). Jego kariera naukowa rozwijała się w dynamicznym tempie. Tytuł doktora otrzymał w 1955r., a habilitację uzyskał w 1960r. Dwa lata później, bo w 1962r. posiadał już tytuł profesora. Prekursor i specjalista w badaniach na temat plastyczności. Działalność naukowa Profesora dotyczyła mechaniki ciała stałego, w szczególności teorii plastyczności, reologii, stateczności i optymalnego kształtowania konstrukcji. Ponadto przejawiał niezwykłą aktywność w organizacji światowych kongresów i konferencji naukowych dotyczących różnych działów mechaniki. Określany mianem wybitnego dydaktyka, prekursora oraz naukowca o ogromnym dorobku, przyczyniającym się do rozwoju mechaniki polskiej. Urzędował wiele stanowisk organizacyjnych na rzecz rozwoju nauki, m.in. jako dyrektor Instytutu Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn, prodziekan i dziekan Wydziału Mechanicznego. Na Politechnice Krakowskiej pracował w latach 1954-2006. Doktor honoris causa Politechniki Krakowskiej, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.

Prof. dr hab. inż. Stanisław Rudnik (1923 – 2004). Absolwent Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczo-Hutniczej (1950r.). Stopień doktora otrzymał w 1960r., a habilitację w 1963r. W 1972r. uzyskał tytuł profesora. Był specjalistą w dziedzinie inżynierii materiałowej. Zajmował się w zagadnieniami dotyczącymi zależności pomiędzy strukturą, a właściwościami stopów żelaza z węglem. Badania, które prowadził w latach 60. na temat odkształcalności wtrąceń miały charakter prekursorski na skalę światową. W latach 1948-1998, był w pełni angażowany w pracę na Politechnice Krakowskiej. Z zamiłowania ważną rolą w jego działalności była dydaktyka, którą stawiał również na pierwszym miejscu. Poza pracą badawczą i naukową pełnił funkcje organizacyjne, jako kierownik Katedry Metaloznawstwa, dziekana i prodziekana Wydziału Mechanicznego, prorektora Politechniki Krakowskiej. Zasiadał w Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego, działał w komitetach PAN. Nagradzany nagrodami państwowymi.

Prof. dr hab. inż. Stanisław Mazurkiewicz (1937 – 2022). Absolwent Politechniki Krakowskiej w 1960r. Od tego też roku rozpoczął swoją pracę naukową na macierzystej Uczelni. Specjalizował się w biomechanice. Doktorat otrzymał w1967r., habilitację w 1976r., a miano profesora zostało mu przyznane w 1982r. Był twórcą licznych patentów w zakresie bioinżynierii w ortopedii, chirurgii i neurologii. Wielokrotnie zaangażowany w projekty medyczne, m.in. w powstaniu pierwszej sztucznej nerki oraz preparatów do leczenia skoliozy. Pracował również nad wydłużeniem kończyn metodą Ilizarowa, która wspomagała chód dzieci z porażeniem kończyn dolnych. Profesor Katedry Mechaniki Stosowanej i Biomechaniki Wydziału Mechanicznego Politechniki Krakowskiej. Kierował Zakładem i późniejszą Katedrą Mechaniki Doświadczalnej i Biomechaniki na macierzystym wydziale. Prodziekan Wydziału Mechanicznego. Wielokrotnie nagradzany nagrodami państwowymi.

Prof. dr hab. inż. Kazimierz Szewczyk (1929 – 2000). Absolwent Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczo-Hutniczej, gdzie otrzymał stopień inżyniera w 1953r. Późniejsze studia kontynuował na już powstałej Politechnice Krakowskiej. Zajmował się badaniami nad przystosowaniem maszyn do pracy w trudnych warunkach środowiskowych, w tym w warunkach klimatu polarnego. Stopień doktora przyznano mu w 1967r., habilitację otrzymał w 1992r., a tytuł profesora w 1995r. Dzięki inicjatywie i staraniom prof. Szewczyka na Politechnice Krakowskiej powstała największa w Polsce wielkogabarytowa komora termoklimatyczna, przeznaczona do badań maszyn i urządzeń. Swoją prace prowadził na macierzystej Uczelni w latach 1953-2000. Sprawował urząd m.in. dyrektora Instytutu Maszyn Roboczych, dziekana Wydziału Mechanicznego i prorektora Politechniki Krakowskiej ds. dydaktyki. Odznaczany nagrodami państwowymi za swoją pracę naukową.

Prof. dr hab. inż. Adam Grochowalski (1954 – 2019). Od 1978r. absolwent Politechniki Krakowskiej. Kontynuował karierę naukową i w 1990r. otrzymał tytuł doktora. Zajmował się zagadnieniami związanymi z chemią analityczna, w szczególności dioksynami. Jego specjalizacja dotyczyła badań nad toksycznością dioksyn i zanieczyszczeniem środowiska. Na Politechnice Krakowskiej prowadził badania naukowe nad powstawaniem dioksyn w warunkach spalania paliw odpadowych oraz nad metodami ograniczenia ich emisji do środowiska. Pełnił funkcje m.in. zastępcy dyrektora Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej, kierownika Zakładu Chemii Analitycznej oraz Akredytowanego Laboratorium Analiz Śladowych. Interesował się fotografią, w jego artystycznym dorobku jest wiele wystaw fotograficznych, w których przedstawiał „mikrokosmos”.

Prof. dr hab. Jerzy Kapko (1921 – 2012). W 1948r. ukończył Uniwersytet Jagielloński. Stopień doktora uzyskał w 1950r. Kontynuował swoją ścieżkę naukową otrzymując habilitację w 1969r. i tytuł profesora w 1983r. Zajmował się chemią organiczną, tworzywami sztucznymi i polimerami. Udowodnił aromatyczność tropolonowej budowy purpurogalliny, korzystając z odpowiednio dobranych reakcji. Opatentował papier nasycony azotynem sodowym i urotropiną do pakowania narzędzi na okres transportu morskiego. Prowadził wykłady nie tylko na uczelni technicznej, ale i również na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, na temat wykorzystywania tworzyw sztucznych w sztuce użytkowej. Był zapalonym eksperymentatorem. Niestety podczas jednego z badań, doszło do wybuchu, w wyniku czego stracił część prawej dłoni. Prowadził pracę na Politechnice Krakowskiej w talach 1959 – 1992, pełniąc wiele funkcji organizacyjnych. Urzędował stanowisko prodziekana Wydziału Chemicznego oraz przez wiele lat kierownika, dyrektora m.in. Zakładu Tworzyw Sztucznych w Budownictwie, Instytutu Chemii i Technologii Organicznej. Członek Rady Naukowej Instytutu Towaroznawstwa Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Komisji Polimerów w Komitecie Nauk Chemicznych Polskiej Akademii Nauk.

Dr hab. inż. Stanisław Bednarski, prof. nadzw. (1925 – 2012). Absolwent Politechniki Wrocławskiej. Specjalizował się w inżynierii i aparaturze chemicznej, separacji mieszanin. Jego działalność doprowadziła do znacznego ożywienia współpracy Instytutu z przemysłem. Zrealizował ponad 40 tematów dla przemysłu, w tym 15 długofalowych, z których kilka objętych było zamówieniami rządowymi. Miał genialną wyobraźnię i intuicję inżynierska. Potrafił dobrać w głowie parametry urządzeń do niekiedy bardzo trudnych i skomplikowanych zastosowań, a potem wykonać obliczenia, które tylko potwierdzały trafność przewidywań. Laureat nagród ministerialnych za wdrożenia. Zastępca dyrektora ds. naukowych Instytutu Inżynierii Chemicznej i Chemii Fizycznej, 1985-1988. Dyrektor Instytutu Inżynierii Chemicznej i Chemii Fizycznej w latach 1992-1996.

Prof. dr hab. inż. arch. Wiktor Zin (1925 – 2007). Studia rozpoczął na Wydziale Architektury i ukończył je w 1950 r., na ówczesnych Wydziałach Politechnicznych Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Dyplom ukończenia studiów doktoranckich uzyskał zaledwie dwa lata później, bo 1952 r. Po tym czasie kontynuował karierę naukową otrzymując habilitację w 1959 r., a tytuł profesora w 1967 r. Był urbanistą, rysownikiem i felietonistą. Ponadto pomysłodawcą znaku Politechniki Krakowskiej. Z Uczelnią związany w latach 1948 – 1995. W tym czasie pełnił wiele funkcji organizacyjnych, gdzie wyróżnić można stanowisko kierownika Katedry Historii Architektury i Konserwacji Zabytków oraz dziekana Wydziału Architektury. Otrzymał tytuł doktora honoris causa Politechniki Krakowskiej i Uniwersytetu Technologii i Ekonomii w Budapeszcie. Stanowiska, które zajmował poza Uczelnią to m.in. funkcja generalnego konserwatora zabytków, prezesa Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Był autorem popularnego programu Piórkiem i węglem, emitowanego w Telewizji Polskiej. W latach 1977–1981 piastował funkcję generalnego konserwatora zabytków w randze wiceministra kultury i sztuki. Wielokrotnie nagradzany odznaczeniami uczelnianymi i państwowymi.

Prof. mgr inż. arch. Włodzimierz Gruszczyński (1906 – 1973). Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Budowniczych i Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz Politechniki Warszawskiej. Architekt, w szczególności zajmujący się architekturą monumentalną w regionie. Profesor Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej i współinicjator jego powstania. Związany z Uczelnią od 1945 r. i od tego czasu, aż do 1970r. obejmował stanowisko kierownika Katedry Projektowania Architektury Regionalnej. Stał się twórcą krakowskiej szkoły architektonicznej. Współpracował z Adolfem Szyszko-Bohuszem przy pracach konserwatorskich na Wawelu. Wśród jego wielu realizacji wyróżniająca jest jego autorska twórczość w koncepcji kształtowania architektury zabytkowej, m.in. ukształtowania Rynku Głównego czy uporządkowania wzgórza wawelskiego. Artysta i wybitny malarz, teoretyk architektury i urbanistyki, którego dzieła powstawały w ścisłym związku z krajobrazem i genius loci. Wielokrotnie odznaczany nagrodami uczelnianymi i państwowymi.

Dr hab. inż. arch. Zygmunt Novak (1897 – 1972). Absolwent Politechniki Lwowskiej, którą ukończył w 1924 r. Studia rozpoczął znacznie wcześniej na Politechnice Wiedeńskiej, jednak w związku ze służbą wojskową, po jej odbyciu architekturę zdał we Lwowie. Zajmował się regionalistyką. Po wojnie stał się jednym z współorganizatorów Wydziału Architektury w Krakowie oraz twórca idei i zasad architektury krajobrazu. Prace naukowo-dydaktyczną na Politechnice Krakowskiej prowadził do 1967 r. Rozprawę doktorską przedstawił w 1952 r. W latach 1953 – 1956 pełnił funkcję zastępcy profesora i kierownika Zakładu Projektowania Urbanistycznego, a w późniejszym czasie, do roku 1963, kierownika Zakładu Planowania Przestrzeni Zielonych. Pracował nie tylko nad rozwiązywaniem współczesnych problemów planowania przestrzennego, a także nad założeniami podstawowych kształtowań krajobrazu w warunkach dalszego dynamicznego rozwoju cywilizacji. Był autorem wielu projektów urbanistycznych, w tym planu szczegółowego Częstochowy, planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Ojcowskiego Parku Narodowego, planu przestrzennego Jurajskiego Parku Krajobrazowego. Walczył niezłomnie w obronie praw człowieka i przyrody. W tym duchu wychował liczne grono architektów. Był prekursorem architektury krajobrazu. Wielokrotnie odznaczany nagrodami uczelnianymi i państwowymi.

Prof. mgr inż. arch. Witold Cęckiewicz (1924 – 2023). Absolwent Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczo-Hutniczej, gdzie skończył architekturę w 1950 r. Był wybitnym twórcą o bardzo dużym dorobku projektowym w dziedzinie architektury mieszkaniowej, usługowej, monumentalnej. Pracę na Politechnice Krakowskiej rozpoczął w 1948 r., a od 1966 r. po raz pierwszy objął stanowisko kierownika i było to przy Katedrze Projektowania Osiedli i Terenów Zielonych. Na Uczelni pracował aż do 2003 r., obejmując przez ten czas wysokie stanowiska związane z kształtowaniem i rozwojem pracowni urbanistycznych. Jego dzieła to przede wszystkim ogromny dorobek budowniczy miasta Krakowa oraz architektury sakralnej, m.in. hotel Cracovia, kino Kijów, Wydział Mechaniczny Politechniki Krakowskiej, Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach, Osiedle Podwawelskie, Mistrzejowice. Członek Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa. Wielokrotnie odznaczany nagrodami uczelnianymi i państwowymi.

Prof. dr hab. inż. arch. Stanisław Juchnowicz (1923 – 2020). Ukończył architekturę na Politechnice Gdańskiej w 1948 r. Specjalizował się w urbanistyce. Był wieloletnim pracownikiem Politechniki Krakowskiej. Swoją działalność na Uczelni rozpoczął w 1954 r. i pełnij ją aż do roku 2004. Obejmował m. in. urząd dziekana Wydziału Architektury, kierownika Zakładu Projektowania Miast i Osiedli, czy wicedyrektora Instytutu Urbanistyki i Planowania Przestrzennego. Był współautorem wielu projektów przestrzennych miasta Krakowa, z których jednym z najbardziej rozpoznawalnych jest Nowa Huta. Poza Krakowem realizował projekty w całym kraju. Członek wielu organizacji krajowych i międzynarodowych. Wiele lat projektował założenia miejskie w Afryce środkowej. Twórca Międzynarodowego Centrum Kształcenia Politechniki Krakowskiej.