Osobowości Politechniki Krakowskiej

Wystawa Osobowości Politechniki Krakowskiej przywołuje i upamiętnia grupę twórców: inżynierów i artystów,
którzy od początku tworzenia Politechniki w Krakowie, aż po czasy współczesne przyczynili się do budowania dorobku i godnego wizerunku naszej uczelni. Aranżacja ekspozycji wpisuje się w hasło przewodnie obchodzonego jubileuszu: nauka, technika, kultura i sztuka.

Poniższe prezentowane Osobowości, stanowią grupę przedstawicieli z dziedzin nauki i techniki. Lista przedstawia zbiór osób zaproponowanych przez Jubileuszowe Komitety Wydziałowe, Radę Muzeum PK, jednostki pozawydziałowe, Stowarzyszenie Wychowanków, Koła Seniorów Politechniki Krakowskiej. Kolejność prezentacji Wydziałów została zaplanowana zgodnie z harmonogramem Roku Jubileuszowego PK.

Prof. dr hab. Feliks Barański 1915-2006 Absolwent Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Magisterium uzyskał u Stefana Banacha i Hugona Steinhausa – twórców słynnej na cały świat Lwowskiej Szkoły Matematycznej. W 1944 roku był asystentem u Stefana Banacha w Katedrze Mechaniki Teoretycznej Politechniki we Lwowie. Po wojnie zamieszkał w Krakowie. Doktorat uzyskał pod kierunkiem Władysława Orlicza wybitnego przedstawiciela Lwowskiej Szkoły Matematycznej i twórcy m. in. przestrzeni Orlicza. Obrona odbyła się (1958 r.) w PK. Habilitację uzyskał (1963 r.) w UAM w Poznaniu. Rok później uzyskał tytuł docenta, a tytuł profesora uzyskał w 1972 roku. Jest autorem blisko 90 prac naukowych z zakresu równań różniczkowych zwyczajnych i cząstkowych. Znaczenie jego prac polega na tym, że często uzyskiwał efektywne (jawne) rozwiązania rozważanych zagadnień granicznych, co ma istotne znaczenie dla zastosowań jego wyników również w technice. Wieloletni wicedyrektor i dyrektor Instytutu Matematyki Politechniki Krakowskiej.

Prof. PK dr hab. Irena Łojczyk-Królikiewicz, 1922-2019. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest autorką około 30 wybitnych publikacji w zakresie równań i nierówności różniczkowych głównie cząstkowych typu eliptycznego i parabolicznego. Magisterium uzyskała (1949 r.) w UJ pod kierunkiem Franciszka Leji. Doktorat uzyskała (1960 r.) w UJ pod kierunkiem Mirosława Krzyżańskiego, a habilitację (1968 r.) w PW przy poparciu Jacka Szarskiego. Po habilitacji została docentem, a w 1991 roku profesorem PK. Na uwagę zasługuje wprowadzona przez nią metoda funkcji stosownych (appropriate functions), których znaczenie polega na tym, że przy dodatkowych założeniach pozwalają na efektywną konstrukcję dwóch ciągów monotonicznych jednostajnie zbieżnych, dających w granicy jednoznaczne rozwiązanie równania różniczkowego.

Prof. dr hab. Mirosław Krzyżański, 1907-1965. Absolwent Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Wybitny matematyk światowej sławy specjalista z zakresu równań różniczkowych cząstkowych rzędu drugiego typu hiperbolicznego, eliptycznego i parabolicznego. Autor monumentalnej dwutomowej monografii naukowej pt. Równania różniczkowe cząstkowe rzędu drugiego (Warszawa 1957-1962. Zdaniem Jacka Szarskiego (wybitnego przedstawiciela Krakowskiej Szkoły Równań Różniczkowych) monografia Krzyżańskiego nie ma sobie równej w światowej literaturze matematycznej. Monografia ta jest rozszerzeniem dwutomowego skryptu pt. Równania liniowe o pochodnych cząstkowych drugiego rzędu, cz.I oraz Równania liniowe o pochodnych cząstkowych drugiego rzędu, cz.II. Ponadto opublikował około 40 wybitnych publikacji, których wyniki w dużej części na stałe weszły do literatury światowej. Magisterium uzyskał (1931 r.) a doktorat (1934 r.) w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Habilitację uzyskał (1948 r.) w Uniwersytecie Jagiellońskim. Tytuł profesora uzyskał w 1949 roku a w 1954 tytuł profesora zwyczajnego.

Dr nauk fizycznych Jadwiga Halaunbrenner, prof. nadzw. (1904 – 1989), zajmowała się m.in. fizyką polimerów i sprężystością własności ciał stałych oraz dr nauk matematyczno-fizycznych Michał Halaunbrenner, prof. nadzw. (1901 – 1976), prowadził działalność naukową w dziedzinie tribologii. Absolwenci Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Od samego początku, czyli od 1945 roku byli związani z Uczelnią, najpierw z Wydziałami Politechnicznymi przy AGH, później z samodzielną Politechniką Krakowską. Dzięki ich aktywnej pracy, pracując nad unowocześnianiem laboratoriów, doprowadzili Katedrę i późniejszy Instytut Fizyki do poziomu najlepiej wyposażonego instytutu wśród politechnik w Polsce. Bodźcem do ciągłego poszukiwania nowoczesnych rozwiązań były ich liczne kontakty międzynarodowe. Postawili nauczanie fizyki na Politechnice Krakowskiej na europejskim poziomie. Publikowali liczne skrypty i podręczniki naukowe dla studentów Politechniki.

Prof. dr hab. inż. Jan Rączka (1922 – 2004). Absolwent Akademii Górniczo-Hutniczej, specjalizujący się w dziedzinie inżynierii materiałowej i metalurgii. Osiągnięcia profesora związane były z pracami naukowo-badawczymi dotyczącymi całokształtu zagadnień żeliwa , szczególnie należy zwrócić uwagę na jego pracę nad współczesnymi procesami technologicznymi stosowanymi w odlewnictwie. Oprócz pracy naukowej, na uwagę zasługują dokonania na tle pracy dydaktycznej i współpracy z przemysłem. Współpracował z licznymi międzynarodowymi komisjami, w których przedstawiał swoje badania nad żeliwem. Pełnił wiele funkcji reprezentacyjnych, m.in. jako sekretarz a później przewodniczący Komisji Metalurgiczno-Odlewnicza PAN. Był związany z Politechniką Krakowską od 1975 roku. Obejmował stanowiska kierownika Zakładu Technologii Metali (1976-1979), a także kierownika Zespołu Odlewnictwa w Instytucie Materiałoznawstwa i Technologii Metali (1979-1993). Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1971r., a nominacje profesora zwyczajnego w 1985r.

Doc. dr inż.
Konrad Fiałkowski (1928 -2017),
absolwent Akademii Górniczo-Hutniczej

Prowadził badania z dziedziny obróbki cieplnej i cieplno-chemicznej, gdzie opracował kilka patentów, a także badania metaloznawcze nad zjawiskiem pełzania w stali na rury kotłowe. Realizował wiele prac dyplomowych wdrożeniowych z zakresu obróbki cieplnej stali.

Prace na Politechnice Krakowskiej rozpoczął w 1957 r. najpierw jako adiunkt. W późniejszym czasie pełnił wiele funkcji kierowniczych i organizacyjnych. Kierował Zakładem Obróbki Cieplnej (1974-1993) oraz pełnił funkcję kierownika Instytutu Materiałoznawstwa i Technologii Metali (1976-1978). Sprawował również wieloletnią funkcję Prodziekana Wydziału Mechanicznego Politechniki Krakowskiej, w różnych kadencjach od 1969r. aż do 1990r, a także członka Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich i Polskiego Towarzystwa Matematycznego.